obrona

Aska

proszę wrzucać tu opracowane pytania z katedry hydro

Techniczne i biologiczne metody rekultywacji jezior:
[link widoczny dla zalogowanych]

magdaZ5

Czy mial ktos z Was w tamtym roku prof. Mieczana za recenzenta swojej pracy?

joannaxs

ja miałam i mam w tym roku Smile

dobrze było, cały czas się uśmiechał, pytań żadnych nie zadawał Smile

magdaZ5

O no to fajnie:) mam nadzieje ze w tym roku tez tak bedzie:)

Aska

ej rozumiem że nie zrobiliście tych prezentacji lub jesteście zbyt leniwi, wstawcie chociaż pytanie jakie mieliście albo listę jak ktoś ma, bo niektórzy chcieliby je opracować

dorota

ci którzy zrobili to mieli wysłać Ewelinie Zaleszczyk, aby je zgrała na płytkę i zaniosła do Mieczana. Tak więc może niech Ewelina wstawi te które ma...

ewelcia

jak ktos bedzie na felinie to moze do mieczana pojsc i płyte zabrac i on powie co jest źle... ale tam wszystkich nie ma moze z 5 bo reszta osob sobie to olała....

agatha

Ewelina to wrzuć chociaż to co masz!! prosze

dorota

Są tacy, co mają w tym tyg obronę!!! no weźcie wstawcie to co macie, a jak ktoś nie ma opracowanego to tylko pytanie - sami już sobie opracujemy, ale musimy przecież wiedzieć jakie to pytania!!!!!!

Aska

ej skoro tak wam zależy to może należałoby zacząć od wstawienia własnych prezentacji?

agatha

może Ty masz i rację Smile

Wpływ regulacji rzek na ich biocenozę
To przekształcenie naturalnego koryta rzecznego poprzez zmianę jego kształtu i/lub materiału z którego jest utworzone .Regulacja rzeki jest zabiegiem mającym na celu przede wszystkim ograniczenie nieprzewidywalnych zjawisk hydrologicznych wzdłuż jej koryta. Najczęściej jest to przeobrażanie naturalnych terenów zalewowych poprzez karczowanie lasów łęgowych, osuszanie mokradeł, prostowanie i pogłębianie koryt rzek oraz wykładanie brzegów betonowymi płytami.
Cele regulacji :
• zwiększenie przepustowości koryta
• zmniejszenie niebezpieczeństwa wylania wody – ochrona przed powodzią
• pozyskanie czystej energii z elektrowni wodnych
• tworzenie dróg wodnych
• tworzenie stałych punktów poboru wody w celach gospodarczych
• likwidacja miejsc zatorowych
• ochrona gruntów nadbrzeżnych i zabezpieczenie brzegów przed procesami erozyjnymi w wyniku likwidacji i zapobieżenia występowania erozji bocznej
• uzyskanie nowych terenów
ZABIEGI REGULACYJNE:
• prostowanie koryt i zwiększanie ich spadku
• nadawanie przekrojom poprzecznym ujednoliconych kształtów i wymiarów
• likwidacja nieregularności brzegów i dna
• likwidacja wysp, bocznych koryt, wypłyceń
• koncentracja koryta poprzez budowę ostróg i tam oraz zbiorników retencyjnych
• budowa stopni, jazów, zapór, które:
 wpływają na zmiany w transporcie rumowiska (zamulenie górnych stanowisk, erozja w dolnych)
 uniemożliwiają wędrówki ryb i innych organizmów wzdłuż cieków
• usuwanie drzew i krzewów oraz wprowadzanie gatunków obcych w strefie brzegowej
Działania na obszarze dolin rzecznych: wyrównywanie powierzchni doliny,czyli likwidacja jej naturalnej mikro- i makrorzeźby,zasypywanie starorzeczy melioracje odwadniające rozwój budownictwa, dróg i innej infrastruktury technicznej
W trakcie w/w. prac w dolinach wycina się lasy i zarośla, niszczy roślinność starorzeczy, torfowisk, łąk i pastwisk. W dalszej kolejności wprowadza się uprawy rolne, stosuje środki ochrony roślin co powoduje dalsze niekorzystne zmiany w środowisku.
Wszelkie prace regulacyjne zmierzające do ujednolicenia koryt i dolin rzecznych, a także zmiany ich środowiska fizycznego prowadzą do spadku bioróżnorodności. Zwykle po zmianie struktury fizycznej rzeki i doliny, następuje uszczuplenie zespołów i zbiorowisk roślinnych oraz znaczny spadek liczby żyjących tu gatunków. Prowadzi to do niszczenia całych zespołów i zbiorowisk roślinnych, typowych dla dolin rzecznych, a w tym środowiska życia wielu gatunków zwierząt. Dotyczy to wycofywania się dużej liczby cennych gatunków flory i fauny (w tym gatunków prawnie chronionych i zagrożonych).
Rzeki, jako korytarze ekologiczne pełnią podstawową funkcję w utrzymaniu bioróżnorodności. Ich istnienie zapobiega szybkiemu wymieraniu wielu gatunków flory i fauny. Pozbawienie doliny rzecznej korytarza ekologicznego oznacza drastyczny spadek różnorodności biologicznej. Funkcja rzeki jako korytarza ekologicznego ściśle związana jest z utrzymaniem ciągłości rzeki.
W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że ekologiczna ciągłość rzek i ich dolin to warunki dla swobodnego i bezpiecznego przemieszczania się organizmów wodnych w górę i w dół rzeki. Przerwanie ciągłości cieku zaburza procesy życiowe niektórych organizmów wodnych
Najbardziej wrażliwe na skutki przerwania ciągłości ekologicznej rzek są gatunki minogów i ryb dwuśrodowiskowych, odbywających wędrówki tarłowe na odległość setek, a czasem nawet tysięcy kilometrów.
Przez odcięcie drogi przez budowle piętrzące wodę organizmy te, w okresie tarła nie mogą dotrzeć do miejsc, gdzie wydają potomstwo, co prowadzi do wyginięcia całych gatunków ryb dwuśrodowiskowych.
W Polsce największe korytarze ekologiczne są ściśle związane z dolinami rzecznymi. Szczególnie ważnymi korytarzami są Wisła, Odra, Bug i San.
Regulacja rzeki powoduje silne ograniczenie procesów geomorfologicznych. Zabezpieczanie brzegów ogranicza możliwość powstawania meandrów i starorzeczy. Wcześniej powstałe starorzecza stopniowo ulegają wypłycaniu, zalądawianiu i kolejno zanikają. Ginie w ten sposób jeden z najważniejszych składników ekosystemów dolin rzecznych. Zasypywanie starorzeczy przyczynia się do likwidacji miejsc bytowania i rozrodu płazów, ptaków, zwierząt bezkręgowych i innych gatunków związanych z wodami stojącymi. Umacnianie brzegów narzutem kamiennym lub betonem, powoduje zmianę warunków bytowania dla żyjących tam organizmów. W trakcie prac ginie roślinność porastająca strefę brzegową. Ryby, a szczególnie ich narybek, nie znajdują w brzegach rzeki miejsc schronienia przed rwącym nurtem wody. Ptaki np. zimorodek czy jaskółka brzegówka, nie mogą w skarpach kopać swoich nor.
Likwidacja wysp i piaszczystych łach, pozbawia możliwości gniazdowania wielu ptaków wodno–błotnych jak mewy, rybitwy itp. Na przykład na nadwiślańskich wyspach gniazduje ponad połowa polskiej populacji rybitwy zwyczajnej, 70% rybitw białoczelnych i 95 % mew pospolitych. Wycinanie drzew i lasów w dolinie powoduje, że rzeka pozbawiona jest ocienionych fragmentów. Wpływa to na zmniejszenie różnorodności środowiska rzecznego, sprzyja szybszemu nagrzewaniu się wody i spadkowi zawartości tlenu. W efekcie prowadzi to do wycofywania się z rzeki szeregu organizmów.

ps. nie umiem inaczej Very Happy

agatha

regulacja rzek - to przekształecenie... itd

dorota

PROSZĘ

Eutrofizacja i jezior – przyczyny i skutki
Eutrofizacja - wzrost żyzności wód
Żyzność oznacza zawartość w wodzie soli pokarmowych, które umożliwiają wzrost i rozwój organizmów. Związki te w określonych postaciach są przyswajalne dla organizmów samożywnych, które asymilują je i wbudowują w swoją biomasę. Organizmy te stają się natomiast źródłem pożywienia dla innych mieszkańców ekosystemu. Większa zawartość soli pokarmowych umożliwia zatem większy wzrost biologiczny.
Ze względu na stale wzrastającą pulę substancji odżywczych następuje coraz silniejszy rozwój glonów, a tym samym ilość pożywienia dla zwierząt, przez co ekosystem staje się coraz bardziej produktywny – wytwarzana jest w nim coraz większa ilość materii organicznej.
Solami pokarmowymi w głównej mierze odpowiedzialnymi za eutrofizację wód są sole azotu i fosforu. Są one konieczne do życia, dzięki ich obecności w wodzie możliwy jest wzrost i rozwój organizmów, przez co (obok węgla, wodoru i tlenu), nazywane są pierwiastkami biogenicznymi (nutrientami, biogenami).
Szczególnie „kłopotliwym” pierwiastkiem eutrofizującym jest fosfor - zapotrzebowanie organizmów na ten pierwiastek jest wielokrotnie mniejsze niż na azot.
Przyczyny eutrofizacji
 naturalne
 antropogeniczne
Eutrofizacja jest naturalnym procesem, bowiem do wód stale dopływa materia z otoczenia. W warunkach naturalnych zachodzi to jednak bardzo powoli i trwa setki – tysiące lat. W ostatnich dziesięcioleciach proces ten skrajnie nasilił się, z uwagi na dostawę biogenow z licznych źródeł antropogenicznych. Mówimy zatem o eutrofizacji antropogenicznej.
Naturalne przyczyny eutrofizacji
 wietrzenie skał
 opady atmosferyczne
Azot atmosferyczny może bowiem rozpuszczać się w wodzie, a fosfor zawarty jest w wielu minerałach.
Zdecydowanie bardziej niebezpiecznym dostawcą biogenow jest jednak człowiek.
Azot i fosfor stosowane są w rolnictwie jako składniki nawozów (sztucznych i naturalnych), zawarte są w fekaliach wydalanych przez zwierzęta i ludzi, fosforany zawarte są także w środkach piorących i myjących (detergentach). Związki azotu trafiają także do wód z opadem atmosferycznym, dostając się wcześniej do powietrza m.in. jako uboczne produkty spalania paliw.
Związki azotu i fosforu trafiają do wód głownie z następujących źródeł:
• zrzuty ścieków, dopływy cieków, ujścia sieci drenarskiej (źródła punktowe)
• opady atmosferyczne, spływy powierzchniowe - głownie z terenów rolniczych (źródła obszarowe)
• nieskanalizowana zabudowa, kąpiący się (źródła rozproszone)
Eutrofizacja jest zjawiskiem korzystnym dopóki prowadzi do wzrostu produkcji pierwotnej objawiająca się zwiększeniem produkcji rybackiej - wówczas nazywa się użyźnieniem.
Z kolei nadmierna eutrofizacja prowadząca do znacznego pogorszenia właściwości fizycznych i chemicznych wody oraz negatywnych zmian we florze i faunie zbiornika uznawana jest za zanieczyszczenie.
Skutki eutrofizacji
 Większa ilość fitoplanktonu (glonów) zmniejsza przezroczystość wody, pogarszając jej właściwości organoleptyczne – woda nabiera zielonkawej barwy i nieprzyjemnego zapachu. Są to tzw. „zakwity wód”, dostrzegalne szczególnie w przypadku glonów nitkowatych
 W wodzie mniej przezroczystej panują gorsze warunki świetlne, przez co hamowany jest rozwój roślinności.
 W miarę wzrostu żyzności wód wśród fitoplanktonu zaczynają dominować sinice, które, przyżyciowo lub w procesie rozkładu komórek, wydzielają substancje toksyczne. Stąd w zbiornikach wodnych ich obecność stwarza konieczność wprowadzenia zakazu kąpieli.
 Ponadto niektóre szczepy sinic wydzielają toksyny i nierzadko powodują uczulenia.
 Wydzielanie przez glony organicznych substancji psujących smak i zapach wody często dyskwalifikuje takie zbiorniki jako źródła wody pitnej.
 Wyczerpanie zasobów tlenu (a czasem nawet całkowite odtlenienie wód) w warstwie przydennej – hypolimnionie, a zwłaszcza profundalu i w osadach dennych prowadzi do zaniku fauny głębinowej, w tym także gatunków reliktowych.
 Również tarło niektórych ryb nie dochodzi do skutku, co prowadzi do ustępowania cennych gatunków.
 Brak jest ryb siejowatych, zmniejsza się też udział niektórych cennych gospodarczo ryb drapieżnych, np. okoń czy szczupak, które dodatkowo mogą osiągać mniejsze rozmiary ciała.
 Kiedy rozkład materii organicznej przebiega bez obecności tlenu, powstaje toksyczny siarkowodór oraz metan, co prowadzi do dalszego zaniku wielu gatunków zwierząt wodnych.
 Ponadto siarkowodór podczas całkowitego braku tlenu może przechodzić do warstw powierzchniowych wody, ulatniać się i zatruwać atmosferę w okolicy.

andzia · Dołączył: 31 Mar 2008 Posty: 40 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Temat: Wpływ funkcjonowania zbiorników zaporowych na ekosystemy rzeczne.

Wpływ zbiorników retencyjnych na ekosystemy dolin rzecznych jest bardzo duży i wieloraki. Zależy on od głównych funkcji poszczególnych zbiorników, a więc od tego czy pełnią one funkcje przeciwpowodziową, produkcji energii elektrycznej, wspomagania żeglugi, retencjonowania wody pitnej, wody dla rolnictwa i przemysłu, czy rekreacyjne.
Można wyróżnić wpływ budowy i funkcjonowania zbiornika na obszar powyżej jego zapory czołowej i na obszar poniżej jej.

Wpływ na tereny powyżej zapory czołowej.
Występują tu najbardziej drastyczne zmiany wywołane przez stałe lub okresowe zalanie terenu, przez co lądowe ekosystemy doliny rzecznej giną a stopniowo zastępują je ekosystemy wodne i wodno – błotne.
• przykrywanie części dna zbiornika osadami.
• zmiany temperatury wody.
• zmiany poziomu azotu, fosforu i szeregu innych pierwiastków i związków chemicznych w wodach.
• duże zmiany w zespołach organizmów żywych poczynając od bakterii, fito i zooplanktonu poprzez większe zwierzęta bezkręgowe, do ryb, płazów, ptaków i ssaków.
• w stale zalanej części zbiornika wykształcają się zespoły roślinne charakterystyczne dla wód stojących, a nie płynących.
• zmniejszenie prędkości przepływu wód wpływa na zwiększenie ilości ryb, ale ryby łososiowate zostają zastąpione przez ryby wód stojących jak np. płocie, leszcze.
• zbiorniki takie stają się miejscem odpoczynku podczas zimowania oraz wędrówek ptaków; a także są miejscem odbywania lęgów przez kaczki, perkozy, mewy i inne ptaki wodno-błotne.
• stałe lub okresowe podniesienie poziomu wód w dolinie powyżej zapory czołowej po wybudowaniu zbiornika gruntownie zmienia też sąsiednie ekosystemy doliny. Drzewa w lasach na skutek gwałtownego i długotrwałego podniesienia poziomu wód gruntowych zamierają, następuje też wymiana gatunków drzew, krzewów i roślinności zielnej.
• zmiany w krajobrazie doliny rzecznej.

Wpływ na tereny poniżej zapory czołowej
• erozja denna i wywołane tym zmiany w korycie rzeki,
• obniżenie poziomu wód gruntowych w dolinie,
• zmiana reżimu hydrologicznego spowodowana gromadzeniem wody w zbiorniku i jej zrzutem,
• zmiany temperatury i składu chemicznego wód,
• utrudnienie lub uniemożliwienie organizmom wodnym przemieszczania się przez zaporę w gorę rzeki.
• zatrzymywanie większości materiału wleczonego i unoszonego w zbiorniku wywołuje wiele niekorzystnych zmian w rzece i jej dolinie poniżej zbiornika.
• zmniejszenie ilości osadów w dole rzeki poniżej zapory powoduje zmniejszenie liczby łach piaszczystych i wysp, ograniczenie miejsc dogodnych dla siedlisk dla roślin i zwierząt, ograniczenie możliwości stworzenia nowych miejsc do zasiedlenia przez zespoły i zbiorowiska roślinne, do stworzenia ważnych miejsc lęgowych dla wielu gatunków ptaków, miejsc tarliskowych dla ryb.
• zmiana reżimu hydrologicznego powoduje przechodzenie bardzo cennych lasów łęgowych w grądy, łąk wilgotnych i zmiennowilgotnych w mniej cenne przyrodniczo bardziej suche, zanikanie torfowisk, starorzeczy, wchodzenie na teren doliny konkurencyjnych gatunków roślin lepiej przystosowanych do suchszych gleb, zanik siedlisk nadających się do lęgów ptaków wodno-błotnych.
• brak wylewów na nadrzeczne łąki i pastwiska, zanikanie starorzeczy powoduje coraz większy brak miejsc dogodnych na tarło dla niektórych gatunków ryb lub możliwości schronienia młodych ryb do starorzeczy. Brak starorzeczy i oczek wodnych powoduje wycofywanie się płazów z powodu braku miejsc do złożenia skrzeku, ptaków gniazdujących w roślinności wodnej wynurzonej.
• brak zalewów na teren doliny to brak osadzania się żyznych namułów dostarczających minerały i substancje organiczne potrzebne do utrzymania bogatych w gatunki zespołów i zbiorowisk roślinnych, nie tworzą się mady.
• brak wylewów na teren doliny, spadek poziomu wód gruntowych powoduje duże zmiany w torfowiskach. Następuje uwalnianie fosforu i azotu, murszenie, uwalnianie dużych ilości dwutlenku węgla, spadek zdolności gromadzenia wody.
• na terenach górskich i podgórskich funkcjonowanie zbiorników zaporowych powoduje zatrzymanie rumoszu skalnego, nie pozostawianie go na niżej położonych odcinkach doliny i w rezultacie nie wykształcanie typowych dla tych siedlisk zespołów typowych dla pierwszych stadiów sukcesyjnych.
• zbiorniki zaporowe, szczególnie te duże powodują zmiany mikroklimatyczne, głownie zwiększenie wilgotności powietrza, i zmiany jego temperatury. Może to mieć istotny wpływ na niektóre zespoły i zbiorowiska roślinne.

Wpływ zbiornika zaporowego na ekosystem
• Budowa zbiornika to przerwanie ciągłości rzeki, ograniczenie lub całkowite uniemożliwienie przemieszczania się roślin i zwierząt, szczególnie w górę rzeki.
• Duże zbiorniki retencyjne stanowią istotną barierę ekologiczna dla wielu organizmów lądowych.
• Zmiany w ekosystemach spowodowane budową zbiorników często sprzyjają rozprzestrzenianiu się obcych gatunków, oraz pasożytów.
• Po wybudowaniu zbiornika notuje się też zwiększone parowanie, większy pobór wody na potrzeby rolnictwa, miast, przemysłu, w rezultacie czego poniżej zbiornika płynie znaczniej mniej wody niż przed jego wybudowaniem.
• Brak powodzi w dolinie powoduje że tereny te są zajmowane przez człowieka, wycina się lasy, zaoruje się łąki i pastwiska, melioruje, itp.

ewelcia

Temat: Formy życiowe makrofitów wodnych i ich rola w funkcjonowaniu jezior i rzek

I. Informacje ogólne

Makrofity (makrofitobentos) –zakorzenione wodne rośliny kwiatowe oraz ramienice występujące w środowisku wodnym. Wyjątkowo do makrofitów zalicza się widoczne gołym okiem glony nieco mniejszych rozmiarów. W jeziorach występują w litoralu. Zaś w rzekach występowanie ich zależy od intensywności przepływu wody i głębokości.
Podział makrofitów ze względu na środowisko występowania:
wodno - lądowe środowisko
-amfifity
-helofity

Uproszczony podział makrofitów:
- Helofity- rośliny o liściach wynurzonych ,
- Nymfeidy- rośliny o liściach pływających,
- Elodeidy- rośliny zanurzone.

Spotyka się również podział makrofitów na: "twarde" (wynurzone, z reguły o sztywnych łodygach) i "miękkie" (zanurzone).

II. Charakterystyka poszczególnych grup
Amfifity
rośliny ziemnowodne, występujące w strefie przejścia między wodą a lądem, Zalicza się do nich wiele traw, turzyc, jaskrów itp. - np. ponikło igłowate (Eleocharis acicularis)
Helofity
grupa ekologiczna roślin zajmująca siedliska bardzo podmokłe, bagienne. Tworzą często zwarty pas roślinności wokół torfowisk niskich lub eutroficznych zbiorników wodnych. Odgrywają znaczącą rolę w zarastaniu zbiorników wodnych. Należą do nich m.in. sity (Juncus sp.), pałki (Typha sp.), turzyce (Carex sp.).
Pleustofity
Są to rośliny unoszące się na powierzchni wody lub w toni wodnej, niezakotwiczone (także oderwane od dna), budujące pleuston. Zalicza się do nich:
- lemnidy - rośliny swobodnie pływające po powierzchni wody, np. rzęsa drobna (Lemna minor), żabiściek pływający (Hydrocharis morsus-ranae), salwinia pływająca (Salvinia natans).
- ceratofyllidy - rośliny podwodne unoszące się swobodnie w toni wodnej, czasami przytwierdzone do podłoża wyrostkami pędów, zredukowanymi korzeniami lub chwytnikami, np. rogatek sztywny (Ceratophyllum demersum), pływacz (Utricularia sp.), czasem zaliczane bywają do elodeidów.

Ryzofity
rośliny zakorzenione lub zakotwiczone wyrostkami pędów w podłożu, tworzące bentos. Zalicza się do nich:
- nymfeidy – rośliny o liściach pływających, np.: grążel żółty (Nuphar lutea), grzybienie białe (Nymphaea alba),
- elodeidy – duże rośliny zanurzone pod powierzchnią wody (kwiaty mogą wystawać nad wodę), np. moczarka kanadyjska (Elodea canadensis), ramienicowce (Charales), rdestnica połyskująca (Potamogeton lucens).
- parwopotamidy - drobne rośliny zanurzone pod powierzchnią wody, np. rdestnica stępiona (Potamogeton obtusifolius), włosienicznik pędzelkowaty (Batrachium penicillatum).
- izoetydy - zimozielone podwodne rośliny rozetkowe, np. poryblin jeziorny (Isoëtes lacutris), stroiczka jeziorna (Lobelia dortmanna).

III. Rola makrofitów

- odzwierciedlają stan troficzny zbiornika,
- kształtują trofię, temperaturę, oświetlenie, obfitość fauny,
- wpływają na dostępność rozpuszczonego tlenu w wodzie i na skład chemiczny osadów dennych,
- pełnią rolę bezpośrednią i pośrednią w krążeniu pierwiastków w ekosystemach wodnych,
- stanowią podłoże dla peryfitonu, kryjówkę dla ryb i innych zwierząt litoralnych,
-ochrona brzegów,
- Makrofity jako wskaźniki jakości wód (Makrofitowy Indeks Stanu Ekologicznego),
- pochłanianie energii wiatrów,
- natleniają osady denne,
- są podłoże dla peryfitonu,
- miejsce tarła i podłoże dla ikry jaj,
- schronienie dla zooplanktonu,
- miejsca rozwoju i schronienia młodych ryb,
- pułapka dla sestonu,
- miejsca żerowanie drapieżników,
- siedlisko, źródło pokarmu, materiał na gniazda dla ptaków,
- hamują prędkość prądu rzeki